قبل از آغاز قرن 20، صید مروارید یا غواصی معمول ترین شیوه برداشت مروارید بود. غواصان مروارید ژاپنی باید توسط دست صدف خوراکی را از کف اقیانوس بیرون می کشیده و تک تک آنها را به منظور یاقتن مروارید بررسی می کردند. حدود سال 1914، کشت کنندگان مروارید ژاپنی شروع به کشت مروارید های آب شور و آب شیرین کرده و سرانجام دانش خود را در سراسر دریای جنوب پخش کردند. از آن زمان، ژاپنی ها بر صنعت کشت مروارید چیره گشتند. آنان پیشگام در بسیاری از پیشرفت های تکنولوژیکی در رده بندی دانه ها، برداشت و پرورش صدف شدند. کشت صدف در ژاپن به طور برجسته به وسیله همکاری های کوچک مقیاس، با تعداد کمی بهره برداری بزرگ مقیاس انجام شد.
مرواریدهای آب شیرین با استفاده از صدف های دو کوپه ای از دریاچه بیوا (Lake Biwa) کشت می شوند. دریاچه بیوا(aka Lake Biwako )، بزرگترین و کهن ترین دریاچه در ژاپن، در شمال شهر کیوتو(Kyoto) در منطقه تجاری شیگا(Shiga) واقع شده است. استفاده گسترده صدف های دو کوپه ای بیواکو هایریوپسیس شلگلی(Hyriopsis schlegeli) در استفاده عمومی از نام مروارید بیوا ( Biwa pearls) بازتاب داده می شود و این نام امروزه با مرواریدهای آب شیرین مترادف شده اند.
دریاچه بیواکو توسط حدود 500 رودخانه که از اطراف کوه های هیرا(Hira) ، ایبوکی (Ibuki )و سوزوکا(Suzuka) سرچشمه می گیرد، تغذیه می شود. طی دوره تولید حداکثر مرواریدهای بیوا در دهه 1970، کشت کنندگان این مرواریدها ، هر ساله 6 تُن مروارید پرورشی آب شیرین تولید کردند. از آن زمان، آلودگی، شکوفایی زیانبار جلبک قرمز آب شیرین (جزر و مد قرمز)، و برداشت زیاد، منجر به انقراض واقعی مروارید صدف دو کوپه ای هایریوپسیس شگلی بیوا شده است. امروزه کشت کنندگان مروارید ژاپنی، مروارید صدف دو کوپه ای را کشت کرده اند که جانور دو رگه ای بین آخرین مروارید صدف دو کوپه ای باقی مانده بیوا و انواع بسیار وابسته از چین است.
